Fraser Island

Voordat we ons opgaven voor een excursie op Fraser Island, hadden ze ons moeten zeggen "Je kan het wel schudden". Ik zal zo uitleggen waarom.

Vanmorgen werden we om 7:25 met een bus opgehaald om naar Fraser Island te gaan. Onderweg werden er nog enkele andere deelnemers opgepikt. 

Om 8:15 kwamen we aan in de haven waar een pond lag te wachten om ons naar het Fraser Island te varen. We waren er een half uurtje mee kwijt. Aan boord werkte een Nederlandse vrouw, die de auto's op de goede plek dirigeerde en de bar aan boord  ook runde. Ze wist meteen dat ik Nederlander was, want blijkbaar bestelde ik koffie met melk i. p. van.  milk. 

Fraser Island is het grootste zandeiland ter wereld. 123 km lang en op zijn breedst 22 km. 

Eenmaal op het eiland aangekomen , stond er een four wheel drive busje op ons te wachten. Zo eentje waar Gerard en Jan de Rooij jaloers op zouden worden. De chauffeur vroeg ons met klem de veiligheidsgordel aan te doen. Dat bleek niet voor niets te zijn. De eerste 500 mtr gingen nog over een smal geasfalteerd weggetje, maar daarna moesten de vier wielen hun uiterste best doen om de bus door het mulle zand te ploegen. Immers het hele eiland bestaat uit dichtbegroeid duinzand waarop gigantisch oude, dikke en hoge bomen staan. De Drunense duinen vallen erbij in het niet. De zandweggetjes zijn er erg smal en vergeven met kuilen en bulten, waardoor je constant door de bus werd heen en weer geslingerd en regelmatig even boven de stoel hing, om vervolgens er met een plof weer in terug te belanden.  Dank zij de veiligheidsgordel bleef iedereen nog op zijn plaats. Vandaar mijn opmerking "kunt het wel schudden" . Onze nieren kregen het heen en weer ervan.  Gelukkig waren de ritten op het eiland niet al te lang,  maximaal een halfuur, maar dan had je het ook wel gehad. 

Elke keer nadat we een stukje gereden hadden, kwamen we weer op een andere plek op het eiland waar weer wat te zien was.  Er was een groot meer, waar er gezwommen kon worden in super helder water. De kwaliteit ervan was zo goed dat je het zonder risico kon drinken. Op een andere plek was er Centrale Station, een plaats met vakantiehuisjes een zwembaden een restaurant. Daar hebben we geluncht. Door de shaking rit die daarop volgde wilde het eten wel zakken. Toch weer goed geregeld. 

De enige lange rit die we gehad hebben was een rit over het strand, waar we met een gangetje van 80 km /uur overheen scheurden. Als je wil weten wat verlaten stranden zijn, moet je hier komen kijken. Aan het eind van de rit kon je met een vliegtuigje een vlucht over het eiland en de kust maken. Peter kon het niet nalaten ook nu weer het hoogste punt op te zoeken, Truus bleef liever met twee benen op de grond. 

Vanwege de onrustige luchtlagen, bleek het vliegtuigje net zo op en neer te bonken als de bus en was foto's maken een pure gok, net zoals in de bus. 

Op het strand zagen we nog een dingo lopen, wilde honden die daar in de bush bush leven.  Ook zagen we nog een kukabarra,  een typisch Australische vogel zitten.

Gek, dat je zo ver moet reizen en zo lang hier moet zijn om er een te zien. Het deed Truus wel denken aan waar ze gewoond heeft, daar zaten er indertijd veel meer.

De laatste rit naar de pond werden onze ingewanden gedurende 45 minuten nog eens op de proef gesteld. Na deze dag zaten onze hoofden veel losser op onze romp dan we ooit voor mogelijk hadden gehouden.

Op de terugtocht met de pond werden we nog getrakteerd op een fantastische zonsondergang waarna we, eenmaal aan wal   met de bus om 18:30 weer voor ons hotel werden afgezet. Wat een genot, al dat asfalt.

Een lange dag,  met veel nieuwe indrukken.

Wat een mooie reis is dit.

Morgen reizen we richting Brisbane, naar de plaats Noosa. Toch weer 171 km.