Voetje voor voetje.

We zijn vandaag naar een bekend uitzichtpunt " The Pinnacle" gelopen. We hadden de keuze uit 2 wandelingen. Een van 4,2 km en een van 2,1 km. We kozen voor de laatste omdat we dan slechts een hoogteverschil van 110 mtr hoefden te overbruggen. Bij de langere wandeling was dat 375 mtr.

Nou, we kunnen jullie vertellen dat de term wandelen hier absoluut niet gebezigd zou mogen worden. Het werd meer klimmen en klauteren over rotsachtige weggetjes en af en toe een zanderig padje. Peter had zijn wandelschoenen meegenomen die nog wat houvast gaven op de soms gladde zanderige rotsen. Truus had gewone stevige schoenen aan met een veel gladder zool waardoor ze minder grip had op de keien. Bovendien zorgde haar hoogtevrees er soms voor dat ze de neiging had stil te blijven staan, maar dat schiet ook niet op. Met veel moed heeft ze het hele traject ernaar toe volbracht. Ze heeft voor grotere uitdagingen gestaan.  Bij het uitzicht aangekomen, durfde ze toch niet de laatste meters te maken om helemaal op de top van het uitkijkpunt  te gaan staan, wat zich boven een ravijn bevond. Halfweg bleef ze zitten en genoot dan wel weer van het uitzicht.

Toen we de weg terug begonnen, nam ze Peter zijn hand vast, kneep er hard in en zei dat ze die nooit meer los ging laten.

Dat je daar helemaal voor naar Australië  moet omdat te horen!

Nou gedurende de tocht terug en naar beneden heeft ze Peter inderdaad maar heel af en toe losgelaten, de rest moest hij ze tegenhouden om  te voorkomen dat ze zou uitglijden.

Na 3,5 uur klauteren, klimmen en dalen kwamen we weer bij onze parkeerplaats terug. Moe, maar wel voldaan over deze prestatie.

Op de foto het uitzicht The Pinnacle. De persoon met het blauwe petje, als je dat al kunt zien, is Peter.

 Morgen gaan we door naar Port Fairy.